Bir...
Adam
Bir kadın vardı sinemde
Siz onları hiç bilmeseniz de
Dinlerdim onları sessizce, hicran vakitlerinde
Garip bir hüzün kuşatırdı yüreğimi onlara yardım edemeyince
Yüzlerinde gördüğüm endişeyi, telaşı, feda olmaya hazır sevdayı içimde hissedince
Lakin ne çare, zihinlere zan, ön yargılar hükmedince, konuşmak, anlatmak bile tutsaktır karanlığın yelpazesinde

Onu...
Yormuştun
Masum nazarları öksüz bırakmıştın
En samimi ve naif hissiyatına sahip çıkmamıştın
Oysa ki ne kadar zararsızdım, umutlarımda açmayı bekleyen zamandın
Bir nazarın, uzaklardan geçip giderken içimi kabartan duyguların masumiyetine inanmamıştın
Ben senin gölgene, akseden ülfetine, içime serinlik zerk eden suhuletine çaresiz gönül bağlamıştım
Fakat sen onu yormuş ve mahzun sevgiyi biçare bırakmıştın, bir gün olsun karşına çıkamadım, sana ait olan dünyada ben yapayalnızdım

Düşlerimde...
Fırtınalar ayaklanmıştı
Nereye baksam derin bir hüzün vardı
Her can çare adına gözlerime bakıyor, umut arıyorlardı
Yıkılan, savrulan, kaybolan, insanı her bakımdan aciz bırakan zaman karşımızdaydı
Şakaklardan boşalan ter, içimizi ürperten el, derin uykuda habersizce yakalayan fer yanımızdaydı

İçimde...
Yaşayan bir dünya vardı
Sessiz zamandı, sahneler sanki hazandı
Kimi ukdeler gözlerime bakardı, artık arzular çaresiz yolculardı
Garip bir dram heyecanımı artırdı, gözleri yaşlı bir adam koşarak bana sarıldı
Onda benim bilmediğim ne vardı, içimde düğümlenen sualler yetim bırakıldı, sinemde hissedilen bir sürur ne büyük armağandı

Mustafa Cilasun