Doğmak nefes alıp vermek miydi,
Yoksa yaşamak mı
Yaşamı hissetmek miydi?
Yaşayamadıklarımız hangi günahlarımızın bedeliydi.
Sürüklendiğimiz çukurlar hangi renklerin gölgesi….
Gözlerim gökyüzüne dalıyor ufuklardayım
Derken gece giriyor koynuma
Bütün gizemiyle sarıyor bedenimi
Ensemde ılık bir nefes beliriyor
Sonra o ürkek acı yüreğimde
Kimsesizlikti yaşayan bedenimde
Şimdi dört bir yanım sarı sıcak
Şeytanlar kol geziyor cehennem çatısında
Günahlar işleniyor çatılar altında
Canlar yakılıyor siyah gecelerde…
İşte yaşam kör bir çukurdu
Yıldızlar koynunda
Biraz nefesin daralması,
Birazda derinden nefes alabilmekti
Kesintisiz bir yolda.
Yorgunluk kök salmışken bedenime
Oturdum kaldım gölgesinde
Şimdi hangi yöne gittiğimi bilmeden
Savruluyorum rüzgarın saçlarında
İçimde can sıkışıyor
Titrek sesim karışıyor çaresizliğe.
Yankılar diyor ki
“İşte lanetin dirilişi,”
“İşte bu gün ; doğduğum günün ihaneti.”