I
Siz mi gidiyorsunuz yolunda peygamberin
Anlamadınız, manasını »Allah’u Ekber’in«
O, en büyükse şayet, nedir makam hırsınız
Siz, Rabb’imin gözünde, koca bir sıfırsınız
Muhammed’im tanınmazdı içindeyken halkın
Sizde »zerresi« yok, O’ndaki »güzel ahlakın«
Ahir Zaman demeyin, biraz daha şımarın
Ey Allah’ım! Öyle bir gelecek ki şamarın
Cesetlerle dolacak, boydan boya yarıklar
Haddini bilecek Rabb’e söven şımarıklar
Son bulacak, göklere yükselen ulumalar
Yatakta duyulan gayr-i meşru solumalar
Yüz lira için vicdan nasıl satılır nasıl
Kadife kaftanlara asıl, durmadan asıl
Nasıl bir vicdandır ki hırsıza hayır demez
Allah’a tapan adam, nefsimi kayır demez
Çiğnendi gitti insanı yücelten değerler
Üç kürüş için diz çöküp başını eğerler
Çıkara, en güzel kılıf: »dava« kelimesi
Bu yüzden dolu tilkilerin tavuk kümesi
Her ideoloji, gençlerden seçer kurbanı
Halbuki gaz verenler geçirmiştir urganı
Ardından yüceltirler şiirlerle, sazlarla
Anarlar ayetlerle, överler düvazlarla
Geridekiler, işte kahraman budur derler
Mezardaki cesedi büyük tabudur derler
Anma programları düzenlenir peşpeşe
Nefret, kin çıkarırlar, maziyi deşe deşe
İşte bunlar öldürdü, der işaret parmağı
Aniden coştururlar sessiz akan ırmağı
Her dönemin bir moda kavramı, sözü vardır
Önünde raks edecek birkaç dansözü vardır
Yaşatmaktan yanadır şanı yüce Yaradan
Kanın ve canın, daha değerlidir paradan
Sen de insansın neyin eksik diğerlerinden
Seninki daha çok mu ucuz ciğerlerinden?

II
Daha neler var neler, insanlık aleminde
Yaşıyor birçoğumuz, ahlak ikileminde
Kimisi kalbime giden yol, bacak aram der
Gel oynaşalım deyince nikahsız haram der
Yorganı bir kaldırıyorsun, nikah memuru
Ne yapalım arkadaşım, ya herrü ya merrü
İnsan bu, kıvrım kıvrım kıvrılır karakteri
Uzak dur kedicik, hasta eder bu bakteri
Yem, solucan gibi kullanılmaz dişilik
Oltada olması gereken tek şey kişilik
Aşkı meşki boyarsan şehvetin rengi ile
Asla evlenemezsin, Ferhat’ın dengi ile
Yüz gramlık eti pişirmeye mangal arar
İnce değil kalın şişin var mı diye sorar
Oturtamayınca seni nikah masasına
Asma kilit vurur, önündeki kasasına
Olduğun gibi olmak zor mu, soruyorum
İki yüzlü ruhlardan ben uzak duruyorum

III
Gür ayak seslerinden belli, Tanrı uyandı
Bir melek, İstanbul’un kapısına dayandı
Çatırdıyooor tabakalar, kırılıyoor faylar
Kopuyor birer birer, gerilen ince yaylar
»Biz bir şey yapmadık ki« diyeceğiz el açıp
Kerhanelere, gitmiyor muyduk kaçıp kaçıp?
Kaçış yok bundan, giyeceğiz beyaz kefeni
Cehenneme odun lazım doldur boş küfeni
Biliyorum, hepimiz masumuz çocuk gibi
Ama böyle demiyor ki Marmara’nın dibi
Sen at, çöpünü, bira şişeni, O temizlesin
Yaptığın pislikleri, hep dalgalar gizlesin
Allah, senin hizmetçin mi, bir uşağın mı?
Masmavi göğe taktığı senin kuşağın mı?
Sen kirlet, Rabb’im silsin yağmurla, rüzgârla
Her kış günü sobanı, yaksın çamla, çınarla
İster misin, külünü de her sabah O atsın
Böyle Allah sevgisi, yerin dibine batsın
O’nu biraz düşünen, malına zarar vermez
Yakıp yıkmaya, kırıp dökmeye karar vermez
Halbuki »uşağı« biz olmalıyız Sultanın
Tek sahibidir dünya dediğimiz vatanın
Şu koca kâinatta, en büyük emek O’nun
Kıymetini bilmezsen, kötü olacak sonun
Durmayın hep şımarın O’nu alaya alın
Fasıkın secdesinde de yere değer alın


...Belki bir gün okuyup anlayan olur.