Senden sonra
Bütün benliğimi kaybettim
Artık güneş yanığı şiirimi topluyorum
zamanı geçmiş o kirli sayfalardan
Acı bir hatıra gibi
Sonra yorgunluğumu basıyorum
bir mühür gibi yalnızlığın tam ortasına
Nasılsın diyenler oluyor bazen
Öldüm diyemiyorum
Eğreti bir gülüş bırakıyorum bir yol kenarına
Anlayacağın
acınacak bir haldeyim
Bezginim hayattan
Geçer demeklede geçmiyor iç acılarım
Ve dahası
çıkmıyor artık göz yaşlarımın lekesi avuçlarından
Islak bir yağmurum
Asi bir rüzgar
Biraz da kadınım
Gökyüzü olmak isterdim oysa
Sonra deniz
Ay’a benzesem ne olurdu yani
Biraz da güneşten alsaydım gülüşlerimi
Bakıyorum da şimdi
hep defolu çıkıyorum fotoğraflarda
Ve hep bir yanım eksik
Sırtımda da bir ömrün kamburu çıkmış ağırlığını taşıyorum
Uzağa
Çok uzağa
Yorgunluğum da
Yalnızlığım da
Mutsuzluğumda da
Beş para etmiyor artık!

Özge Özgen