Her zaman dostum her zaman...

Bende bunun için yaşıyorum değerli dost.
Başka türlü baş edemem yoksa ki hayatla.
Çok teşekkür ediyorum ziyaretiniz ve değerli yorumunuz için..

Sevgilerimle

Teşekkür ederim dost kalem.
Selamlar sevgiler

Teşekkür ediyorum çok değerli dost kalem..
Onur verdiniz sayfama.
Sonsuz selam ve sevgilerimle

Teşekkür ederim. selamlar saygılar

Çok teşekkür ediyorum değerli hemşehrim.
Beğendiğinize sevindim..
Selam ve sevgilerimle

Umut bey hoş geldiniz.
Teşekkür ederim kıymetli yorumunuz ve günümüzü kutlayan naif mesajınız için.

Selam ve sevgilerimle

Sevgili Vahap bey sizi iyi ki tanımışım .. Müthiş bir enerjiniz var iyimserlik adına.
Harika bir dostsunuz..Kendinize iyi bakın..

Selam ve sevgilerimle

Sevgili Melek hoş geldiniz.
Belki söylemek acı ama ben öyle bir cehennemde büyüdüm.
Baba bir çocuk için güçlü bir kahramandır. Bende isterdim babama methiyeler yazmayı ama olmuyor işte..

Çok teşekkür ediyorum ..

Selam ve sevgilerimle

Merhaba Ahmet bey..
Merhaba güzel yürekli insan...

Size şunu söylemek istiyorum. Bu şiiri çok evvel yazmıştım ama bir türlü cesaret edemedim asmaya.Ne tuhaf değil mi insan bazen kendine bile itiraf etmeye korkuyor içindeki yarım kalmışlıkları. Belkide böyle despot bir babanın çocuğu olduğum için bende tam aksi duygular hasıl oldu... Seviyorum tüm güzel olan herkesi ve her şeyi. Yeter ki içinde hırs, kin, öfke ve bencillik olmasın...

Benim için zordu bu şiiri yazmak ama nereye kadar üstünü örterek kendime riyakarlık yapabilirim diye düşündüm ve yazdım..

Beni çok iyi tanıyorsunuz, beklemediğiniz bir şiirdi belkide. ama insanlar birbirini ne denli tanırsa tanısın kimse göremez içinde kopan fırtınaları..


Yürekten sevgilerimi ve teşekkürlerimi gönderiyorum ..

İnsanın bazı şeyleri içine atması doğru değil galiba değerli kalem.
Bende içimdekileri döktüm, dökmek istemesem de
Çok teşekkür ediyorum
Selam ve sevgilerimle

Çok teşekkür ederim değerli kalem. Onur verdi yorumunuz.
Huzurlu geceler.

Selam ve sevgilerimle

Çok teşekkür ederim Kamil bey.
Selam ve sevgilerimle

Son kitabı ‘Kelebeğin Hayat Sırları’ndaki ‘Kayıtlar altında yirmi bin fersah’ başlık makalesi tamamen beni kaleme almıştı.
‘’Geçen hafta tesadüfen, çok farklı insanlardan aynı hikâyeyi dinledim.
Nefes kursuna gidip “Seni affediyorum baba”, Trabzon’da ağaçlara sarılıp “Seni affediyorum kardeşim”, terapist koltuğuna uzanıp “Seni affediyorum anne” demek için yanıp tutuşan insanların hikayeleri. Karanlık oda terapisine girip kendini her şeyden mahrum bırakanı da var, doğum anına geri götüren küvetlere gireni de.

Hindistan’a gidip, günde 13 saat oturarak burnunun ucunu düşüneni de var, Amazonlar’da şamanların verdiğini içip yere uzananı da. Hepsi aynı şeyin peşinde... Geçmiş hayaletlerinin. Hayalet avcıları onlar. Geçmişlerindeki bir kayıttan kurtulmak istiyorlar. O silinmeden, bitmeyecek kaçışları. O karanlık ormandan geçmeden, görünmeyecek tarlaları. Kâbuslarına bakmadan, görülmeyecek rüyaları.
Koskoca insanların, anne babalarından gözleri dolarak bahsetmeleri ne üzücü… Geçmişteki bir direğe bağlı gibi boyunları… Zaman bile dindirmiyor sızılarını. Demek bize en büyük tahribatı, çocukluğumuzdaki kötü kayıtlarımız yapıyor. Bir ömür onun gölgesiyle geziyoruz. Kimimiz, demediğimiz bir cümlenin peşindeyiz; kimimiz duymayı istemediğimiz. Kimimiz gitmediğimiz bir yeri kovalıyoruz, kimimiz gittiğimiz bir yerden dışarı çıkmaya çalışıyoruz. Geçmişteki bitmez kaçışımız, bugüne yerleşmemizi, burnumuzun dibindeki güzellikleri görmemizi engelliyor.
“Seni seviyorum”u duyamadığı için, bu cümleye sağır olanımız çok. Anne baba olmak kolay, canım annem canım babam olmak çok zor. Hem biz kimiz ki, o minicik boyumuzla alttan alalım o davranışları, o lafları? Ancak büyüyünce bakabildiğimiz bir canavar o. Sonrası da boğuşma sahnesi.
Bunları duydukça, kayıtlarıma baktım. Ben şanslıydım. Geçmiş hayaletim yoktu. Ama hiçbirimiz tek başımıza değiliz, birbirimize geçmişiz. Etrafımızdaki, yanı başımızdaki yaralar da bize değiyor. Bugün herkes evindeki, etrafındaki çocuklara dikkatle bakıp, o kırmızı kayıt ışığını görsün.
Ve güzel şeyler söyleyip, gülsün kameraya.
Koca koca adamlar, sakalları var, bıyıkları var, çocukları var.
Dışarıda güneş, içlerinde kar.
Bazen bir yerlere gidiyorlar, nefes alıp veriyorlar,
Koca koca kadınlar, memeleri var, kocaları var, ojeleri var.
Kalçaları geniş, göğüs kafesleri dar…
Dağların tepelerine tırmanıyorlar.
Hep beraber susuyorlar.
Geçmişe çığlık atıyorlar. Yalvarıyorlar.
Unutmak istiyorlar.
Aslında sadece affetmek istiyorlar.
Ah şu büyük ağırlığı balon yapıp, ipini bi bıraksalar!
Ağaçlara mı sarılıp hıçkırsalar?
Gurulara mı yolculuk edip danışsalar?
Sindirim sistemlerini mi temizleseler?
Ah şu bedensel toksinleri de bi atsalar!
Şöyle gerçekten boncuk boncuk bir terleseler
Ya da doğru kitaba bir rastlasalar da
çocuk olmanın garip kaçmadığı bir yerde,
oturup ağlasalar.
Ve tam da oracıkta... Ve işte nihayet
affediverseler.’’
Nil Karaibrahimgil

Selam Ali bey.Sonradan okuduğumda baya sert olmuş diyecektim ki ,sonra birden az bile olduğunu düşündüm bu sertliğin.

Çok teşekkür ediyorum değerli ziyaretiniz ve yorumunuz için.
Selam ve sevgilerimle

Çok teşekkür ederim Nihat bey..
Selamlar sevgiler

Teşekkür ederim içten yorumunz için sevgili kalem..

olsun
paylaştıkça sevginin çoğalması
acılarımızın azalıp dağılması dileliğle..
çokça zor duyguların şiir dili ile aktarımı
geçmişti geçsin ama yüreğiniz ferah olsun saygı ile...

Merhaba arkadaşım..
Bahsi geçen diziyi izlemedim.Hatta hiç dizi izlemiyorum uzun zamandır.. Eğer şiirimle benzerlik taşıyorsa iyi ki izlememişim.
İnsan tekrarını görmek istemez yok saymaya çalıştığı duyguların.

Çok teşekkür ediyorum değerli yorumunuz için.
Selam ve sevgilerimle