"gölgemden uzağa düşen bir ben var
dik yokuşlara soluksuz tırmanırken kendini unutan"

kirli bir zaman çıkınından saklanmış umutlar yükledim
gam evlerinin güvercini sahiplenen çatılarına

derin, dipsiz bucaksız kuyulara çözümsüz
düğümlerle uzatılan
kederler fırlattım
baktım ki kendi sesim bile geri dönmüyor gittiği yerden
suyu tükettim...

boş yatağını sahiplenmiş bir nehrin kıyısında uyudum ,dedi ki
suyu arama
eksik kalan herşeyi hep bir yalan seli tamamlar

mucizeden arta kalan zamandır koynunda sakladığın
acı mı ?
enkazında çırpınan kalbin durma noktasıdır hayatın ta kendisi...

ve bu sessizlik
fırtına öncesi yağmalanmış denizlerin tuzunda öğrenecek balıklar
son çırpınışın ömre bedel değerini

kimse kimseden önce degil, gidilecek yer belli
sadece Aşk’a aşkla
tutunanlar kurtulacak
belki de düşlerin tel örgülerinden bakarken cennetin hurileri...




YILDIZ