Ansızın

Ansızın gidince koydum adını,
Bilirsin severim sürpriz yapmayı ansızın işte;
Böyle başladı aşkım.
Ve sonrasında
Sana yazdığım şiirlerin adı oldu ansızın.

Her ansızın yaşadığım oluşum sendin
Ve aklımda esendin.
Rüzgârın esişinde ki hoyratlık kadar
Sertçe içime işlerdin.
Aniden ya buz gibi dondururdun
Veya kavurur kuruturdun
Bazen de yarım bırakır tartısızlaştırırdın

Deprem gibi, sel gibi,
Köyümün harman yerinde esen o edepsiz yel gibi…

Giderdin ya;
Boynu bükülürdü yaylalarımın,
Yağmura suya hasret kalırdı topraklarım,

Güneşin ilk ışıkları hüzünle yayardı acımı
Ovalarıma kar yağardı,
Harımı meltemler savururdu arşa kadar.
Sen duymazdın görmezdin beni,
Gidişin olurdu ansızın.
Vatanım bir çöl olurdu.

“mümkünse sonumuzu hayra yor.”
Naftalinler bile fayda etmez bataklıklara
Akrepler sarar dört bir yanı
Güveli topraklarda yaşamak mı?
Çok ama çok zor.

Ansızın bir su, ansızın bir ateş olan sen…
Ansızın bir umuda yoldun.
benimse yüreğimde bir kor.
Gidişinle açtı açıktı gönül vatanı,
bulutlarla izdivaca hazırdı toprağı.
Umutlar ise sana ezeli nikâhlı.