Ortaçağ İspanyası, benim tatlı ülkem,
Senin mavi göğünden ,
Dağlarından, şehirlerinden,
Tükenmez baharından hiç vaz geçemem?

Bizi kendimizden geçiren temiz havan,
Gündüzlerinden daha güzel gecelerin
Cennetini terk edecek olsa Tanrı’nın
Yaşamak isteyeceği yerlerin.

Bir zamanlar hükümran olan Arabistan,
Terk ederken ülkeni
Doğunun tacını alnına bıraktı,
Kraliçe olduğun için, senin!

Bir yankı hâlâ tekrarlamakta
Büyülü kıyılarında
Eski nakaratını, Magrib’in:
Şerefin, aşkın ve özgürlüğün !

Gérard de Nerval (1808-1855)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu

Şiirin aslı:

Espagne

Mon doux pays des Espagnes
Qui voudrait fuir ton beau ciel,
Tes cités et tes montagnes,
Et ton printemps éternel ?

Ton air pur qui nous enivre,
Tes jours, moins beaux que tes nuits,
Tes champs, où Dieu voudrait vivre
S’il quittait son paradis.

Autrefois ta souveraine,
L’Arabie, en te fuyant,
Laissa sur ton front de reine
Sa couronne d’Orient !

Un écho redit encore
À ton rivage enchanté
L’antique refrain du Maure :
Gloire, amour et liberté !

Gérard de Nerval

Şiirde İspanya çoğul yazılmış, sebebi de İberya fethedildikten sonra yönetimler ve olayyazanlar (vakanüvisler) tarafından bazen birbirine düşman, bazen Orta Çağda ve hatta Rönesansta birbiriyle müttefik beş Hristiyan krallık olarak dikkate alınmıştır.