Gece , tesadüfen uyandığımda, dışarıda ve içeride
Her şeyin sâkin ve sessiz olduğunu düşünüyorum,
Laurence’ın yanımda uyuduğunu unutan kalbim
Kendini bir an kötü uyanmış sanıyor.
Uyuyan bir çocuğun bu ahenkli solumasının
Bir meltem gibi düzenli şekilde göksünden
Yayıldığını hemen işitiyorum,
Dirseğimin üstüne dayanıp yarı doğruluyorum.
Uyanık bir anneymiş gibi oğlumun yatağının baş ucunda
Bu barış nefesi, bana güven veriyor.
Benim sakındığım ve beni sakınan bir meleği bana
Verdiği için alçak sesle Tanrıya şükrediyorum.
Haz dolu bu saatlerden ruhumun dinlendiğini
Ve iki nefes arasında yaşadığını hissediyorum;
Hangi müzik bana bu uyumu verebilir? Onun uyuduğunu
Uzun uzun dinliyor ve yeniden uyuyorum!

Alphonse de Lamartine (1790-1869)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu


Şiirin aslı:

Jocelyn,

La nuit, quand par hasard je m’éveille, et je pense
Que dehors et dedans tout est calme et silence,
Et qu’oubliant Laurence, auprès de moi dormant,
Mon cœur mal éveillé se croit seul un moment ;
Si j’entends tout à coup son souffle qui s’exhale,
Régulier, de son sein sortir à brise égale,
Ce souffle harmonieux d’un enfant endormi !
Sur un coude appuyé je me lève à demi,
Comme au chevet d’un fils, une mère qui veille ;
Cette haleine de paix rassure mon oreille ;
Je bénis Dieu tout bas de m’avoir accordé
Cet ange que je garde et dont je suis gardé ;
Je sens, aux voluptés dont ces heures sont pleines,
Que mon âme respire et vit dans deux haleines ;
Quelle musique aurait pour moi de tels accords ?
Je l’écoute longtemps dormir, et me rendors !


Alphonse de Lamartine