Büyükannem öleli üç yıl oldu.
Hayırsever kadındı, - onu defnederken ,
Çok gerçek ve çok acı bir üzüntüyle.
Dostlar, akrabalar, herkes ağladı.

Yalnız ben bir öte bir beri geziniyordum
Kederden, çok şaşkın vaziyette;
Tabutuna yakındım - biri beni azarladı ;
Ona göz yaşı dökmedim ve bağırmadım diye.

Gürültü, hüzün çok çabuk geçti :
Üç yıldan bu yana öteki heyecanlar da,
İyilikler, şikayetler,- değişiklikler -
Anısı duvarlardan bir bir silindi.


Bir ben onu düşünürüm, ve sık sık ağlarım ;
Üç yıldan beri, zamandan güç alarak,
Bir ağacın kabuğuna oyulmuş bir isim gibi,
Çok önceden gömüldü hatırası da !

Gérard de Nerval
Çev. Sunar Yazıcıoğlu

Şiirin aslı :

La grand’mère

Voici trois ans qu’est morte ma grand’mère,
La bonne femme, — et, quand on l’enterra,
Parents, amis, tout le monde pleura
D’une douleur bien vraie et bien amère.

Moi seul j’errais dans la maison, surpris
Plus que chagrin ; et, comme j’étais proche
De son cercueil, — quelqu’un me fit reproche
De voir cela sans larmes et sans cris.

Douleur bruyante est bien vite passée :
Depuis trois ans, d’autres émotions ,
Des biens, des maux, — des révolutions, —
Ont dans les murs sa mémoire effacée.

Moi seul j’y songe, et la pleure souvent ;
Depuis trois ans, par le temps prenant force,
Ainsi qu’un nom gravé dans une écorce,
Son souvenir se creuse plus avant !

Gérard de Nerval (1808-1855)