On sekiz, yirmide başlamış işe
Beyazlaşır saçlar, olur emekli.
Hayatına devam bulur bir köşe
Beş vakit camide, kılar emekli.

Çeyrek asrdan fazla ömrü çalışır
İpten kurtulmuştur çok zor alışır
Genelde, geride fazla kalışır
Kahve köşesinde, kalır emekli.

İtile, kakıla yaşar yılları
Aslandır, kediye verir yolları
Yamalı, ütüsüz giyer çulları
Maaş kuyruğunda, ölür emekli.

İşini bilmişse takım kurmuştur
Hedef on ikiden her an vurmuştur
Makam aldığında selâm vermiştir
Saygı gösterilmez, olur emekli.

En büyük rütbeyi almış olsa da
En alt basamakta kalmış olsa da
Kasalarla malı çalmış olsa da!!!
Üç, beş dost içinde, kalır emekli.

Ömrün son çeyreği azimden düşmüş
Esen rüzgârları hızını kesmiş
Çevresinde dönen dostları küsmüş
İş işten geçmiştir, bilir emekli.

Sırma dişler, siyah saçlar dökülür
Giydiği elbise her gün sökülür
Dursunî’nin sözü boşa ekilir
Sözleri duyulmaz, olur emekli.

Dursun Yeşil – 11/05/2007