EL BİLE SALLAMADIN
Gemi demir almıştı, yalnızlar limanından
Son defa bakıp bana, mendil de sallamadın
Kaldımı hiç aklında, sarsılan gümanından
Gidiyorken yelkenli, el bile sallamadın

Bir heykel gibi durup, denizin kenarında
Yakında ışık yanar, denizin fenerinde
Yine ağlayanlar var, geminin seferinde
Son defa bakıp bana, el bile sallamadın

Uzun uzun inledi, o geminin sireni
Düşünceye sevk etti, her halimi göreni
Ne hale koydun bilsen, sana gönül vereni
Son defa bakıp bana, el bile sallamadın

Kızıllaştı ar’ından, geminin yelkenleri
Ne duydun ne anladın, yapılan telkinleri
Bazen de bu gemiler, kavuşturur binleri
Son defa bakıp bana, mendil de sallamadın

Yelkenin kızıllığı, yansıdı suya bile
Gidenin pişmanlığı, gelmeli mutlak dile
O anda bir taş plak, “çile bülbülüm çile”
Son defa bakıp bana, mendil de sallamadın

Ne kadar sakin oysa, çarşaf gibi şu deniz
Gönlünüz demir leşmiş, pişmanda değilsiniz
Yolcular arasında, seni görmedim henüz
Son defa bakıp bana, mendil de sallamadın

Bulutlar da çıkmadı, halime ağlayacak
Bende göz mü kaldı ki, yaş döküp çağlayacak
Lüzumsuz’um bu gönül, karalar bağlayacak
Son defa bakıp bana, mendil de sallamadın

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ

GÜMAN: Umut