KAÇ UMUT TÜKENDİ, BİLSEN HAZANDA

Kaç umut tükendi, bilsen hazan da
Hüzün rüzgarları, sararken beni
Düşerken yapraklar, daldan bazan da
Ey yâr hayallerin, yorarken beni

El, değil saçım da, rüzgar dolaşır
Yüreğim de hasret, arşa ulaşır
Gönül hafızamla, hep idd’alaşır
Bak her gün solumdan, vururken beni

Baş yerde, el cepte, hep yürüyorum
Dal yaprak kuruyor, ben kuruyorum
Sükûnet tavrımı, hep koruyorum
Hicransa, her yerde, ararken beni

Anılar la, her an, hisleniyorum
En güzel şarkıyla, sesleniyorum
Şuursuzca böyle, ıslanıyorum
Çile yağmurları, sorarken beni

Hep senle ağladım, hep senle güldüm
Sen kızıl gülümdün, ben de bülbüldüm
Değdikçe dağılan, kuru dal oldum
O veda sözlerin, kırarken beni

Ne deyim ben sana, artık hasret ör
Anlamadın beni, gönül gözün kör
Ey sevgili böyle, gel de, şimdi gör
Bir ağaç altında, dururken beni

Lüzumsuz diyor ki, aşka tabiyim
Yıkılmayan bir sur, sanki tabuyum
Ordusu dağılmış, kral gibiyim
Terk ettiğin şehre, girerken beni

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ