Şimdi bir şiir yazasım var
deli bir sevda yüküyle
ama prangalardan kurtulamıyorum
gökyüzüm yine duvarlar ardında
ve yine ben tutsağım
yine bir deli hasretle yanıyorum
gökyüzüm sanki bir çiçek
penceremde nazlı nazlı duruyor
ah bu kör penceremde olmasa
duvarlar üstüme yıkılacak
hani gökyüzüne bakıp
tekrar tekrar dirilmesem
çoktan can vermiş olurdum
şimdi yaşıyorum ama nasıl
bir şiir bile yazamıyorum
gitmek ya da kalmak tercihim değil
çünkü prangalı bir tutsağım
sonu gelmeyen ağır bir roman gibiyim
ustura ağzında yol yürüyüp kanamışım
ah bu şiir yazma duygusu da olmasa
tutsak olduğumu belki de hiç hatırlamayacağım
ama yine de güzel oluyor
bu şekilde ara sıra gökyüzüyle dertleşiyorum
duvarların ise halden anladığı hiç yok
halden anlayacak bir dost lazım insana
bana masal anlatan hiç olmadı hayatımda
belki de bu yüzden duvarlarla muhabbete daldım
belki bu yüzden zindanlardan kaçamadım
yani bize masal anlatan biri olsaydı
bizde güneşli günleri iple çekerdik
ve gökyüzünde uçurtma uçururduk
yaşardık yani kısacası yaşardık
bize masal anlatan olmadığı için
zindanların öyküsünü dinlemeye mahkum kaldık
gözlerimiz şafakları aradı durdu ama ne fayda
şimdi kör penceremizde şafak diye bir çiçek var
ellerimiz ayağımız prangalı yapacak bir şey yok
duvarlar yüreğini açmıyor şiir yazmam için
asi bir rüzgar esiyor kalbim aşkla asice çarpıyor
yine deli bir sevda yüküyle yorgunum vurgunum
yine aşkı hasreti soluyorum yine aşkla hasretle soluyorum
deli bir sevda yüküyle yine dönülmezlerdeyim
gökyüzü penceremde bir çiçek ama uzanamıyorum
gece oluyor çiçeğim vedalaşmadan gidiyor
yine ben deli bir sevda yüküyle yine ben aşkla soluyorum