Bir adım kaldı senin yolunun yokluğuna
Bu ar, edep, densiz bedenime çok gelir yâr
Çok yerim vardı, lakin kalbim seninle doldu
Başladım şiir yazmaya , adını kafama soktuğum an

Bir adım kaldı kuytu uçurumun boşluğuna
Adının geçtiği her satır götürür beni sonsuzluğa
Ben de vazgeçerim bir gün adını unuttuğum an
Ama inanıyorum varlığının zihnim tarafından korunduğuna

Her canlı ölür, yolun sonunu görenler azlar
Zelzenişler, ağlayışlar, ardından kılınan namazlar
Bir teneşirde edilen vedalar, yakılan ağıtlar
Karanlığa hakim bu bedene, ölümün düşüncesi bile fazla

Virane, hoyrat biridir, bir o kadar da bencil
Yüzü solar gencin, atar beti benzi
Ölümü hisseder, en yalnız sokaklardır dengi
Karamsardır, bundandır karaya çalar en sevdiği rengi
Bir sevdiği vardır şiirler yazdığı, tüm dünyada eşsiz
Adı Halil; Karanlığın oğlu, engin sularda gezer sessiz