"Hüznümü sayfalarca yazabilir
mutluluğum için saatlerce kahkaha atabilirim.
Lâkin acımı anlatacak bir kelime bile bulamam.
’Öyle işte’lere sığınırım." dedin...




Sen ilk ikisini iyi becerirken,
kahkahalarına saklanan acıyı görebilenleri
hesaba katmamışsın hiç.
Mavinin bol olduğu yere diktiğinde gözlerini,
bir renk cümbüşü hayal ettiğini
bilenleri de!
Buz kesiği bakışlarına
çöreklenen dağınıklığı toplayanları da!
Uzun kirpiklerine
kurduğun darağaçlarında kimleri astığını bildiğimi
hesaba katmamışsın hiç...
Ki sen, çocuk, genç kız, ve anne olmazdan evvel
huzuru babasının avuçlarında arayan,
masumluğu eskiden siyah saçlarında tarayan,
kanatlarını açarak çöl sıcağı iklimler üzerinde uçan
uçarken de sapana gerilen taşların hedefi olandın...




Muhtelif kelimelere ne hacet!
Ne çabuk unuttun
bunca acıyı gözlerinle uzun uzun bana izâh ettiğini...
Saçının beyazlama vakti kadar şahidim dudaklarının kıvranışına
Şimdi flu bir yalnızlığın ertesine
"öyle işte"leri bol bol sığdırmaya çalış.
Ve
Suskunluğun tırmalarken dilinin kenarını
aynı yıldızın altında seyrettiğimiz,
karşı şehrin ışıklarına taktığımız isimlerin baş harflerine tutun
Bil ki o harfler artık sayamayacağımız kadar çok cümle...





zirâ şair şöyle der;

Benim katımda üzüntünün en şiddetlisi,
sahibinin kendisinden gideceğini bildiği bir sevinçteki üzüntüdür!




Kardeşime..iyi ki varsın.



Zeynn