Adım Mehtap
Ama,
Kör karanlığa açtım yüreğimi .
Sen ölüm sensizliğin de geçip giderken ,
Ben son avazıma kadar acıyla haykırdım.
Dönüp son bir defa bakmadın.



Seni sevmekle başladı en büyük acım.
Sen le birlikte kederinide yüreğimde taşıdım.
Gözlerimden tut saçlarıma kadar kırıldım.
Bir ölmeyi beceremedim biliyor musun.
Kesik bir umudun gölgesinde yokluğuna ağladım.


Varlığını hayal ederken,
Yokluğun başucumda duruyordu.
Yastığıma değen gözyaşlarım,
Geceyi ordan deliyordu.
Sen bunu hiç bilmiyordun!

Sonra gülüşün aklıma geliyordu,
İşte ! O gülüşün icin razıydım ,
Bu acılar ile yaşamaya ,
Zaten yüreğimin hangi hücresine ,
Dokunsan sen kesiği.

Başımı dolandıran,
Midemi bulandıran korkularım vardı.
Evet, acıları iliklerine kadar ,
Yaşayanların korkusu olmaz,
Ama seni hiç görememek gibi ihtimallerim vardı.
Korkuyorum işte!
Sana hiç dokunamamaktan!

Mehtap