"Mehtap" derdi hep,
dilinden hiç düşmeyecek gibi. 
Yangınların en büyüğüydüm kalbinde
Boğazına düğümlerdi ismimi
Bakardı gözlerime ben olurdu.



Kaç zaman geçti şimdi aramızda, 
Boğumlanan sancım neden durmuyor. 
Saniyelerim neden yalnızlığa vurur,
Titreyen ellerin boş,
neden sarmıyor beni artık!



Unutuldu mu
’hiç bitmeyecek’ dediğimiz sevgimiz. 
Yanında soluğunu hissederken
Şimdi hasretini çekiyorum,
Sağımda, solumda yalnızlık,
Kimsesizliğin zifirisinde kalakaldım,
Yaşar mıyım şimdi sen söyle!



Ben yüreğimde,
ağır bir mermi taşırım özlem dünyasına,
Yarama kimse çare bulamaz!
Yalnızım işte!
Ağlıyorum durmadan,
kimse görmez. 
Görende başını çevirir. 



Sen tek başına değilsin der gibi bu evren. 
Hani yıldızlarım bile kaydı gökyüzünden, 
Beni kandırmayın artık biliyorum,biliyorum!
Beni Yalnız,
kimsesiz gömeceksiniz, değil mi? 



Duy be sesimi!
Sesim gök gürültüsü gibi çakar yüreğine. 
Hiç mi merhametin yağmaz üzerime. 
Durup uzaktan seyre dalma
Ölümün kokusu sindi üzerime ,vakit geçiyor
Solacak bağrımda filizlenen sevda.




"Sele verme artık kendini" diyorum kendime
Senin coğrafyanda her mevsim bahar var,
Dökme yapraklarını,
Açmalısın çölün sıcaklığında bile açmalısın!



Mehtap ünlü