Bu aralar
Eylülün rengine kavuştu ruhum
Eğreti gülüşleri mi
bağışladım kızıl saçlı kadınlara
Bu aralar yorgunluğum çöküyor bütün bir ömrün akşamlarına
Yaşlandım diyorum
Elma şekeri dağıtıyor etrafa
yaşlı bir amca
Kiraz ağaçları çiçek açtı diyorlar
Susuyor kalbim
içlenirken geçen yıllara
Kuşlar unutmuş olmalı uçmayı diye geçiyor içimden
Ve bu yağmurlar
ıslatmıyor artık gövdesini umutlarımın
Oysa denizlerin en çok sustuğu
vakittir şimdi
Güneş yanığı şiirlerim de buna dahil
Ve insanın kendi yokluğun’da
gitgide büyüyen
Dağılan
damarlarına kadar işleyen bir acının
adıdır yalnızlık...
Ve ağrıyan
bir yanını avuçlarına alıp okşamaktır
küçük bir serçenin kalbini
Ve uçurmaktır bütün kuşları gökyüzüne
Ve artık susmaktır
Susturmaktır
bütün yağmurları ölüme...

Ben ölünce
vasiyetim olsun size
Bir şiirlerimi
Bir de papatyaları gömün üstüme...

Özge Özgen