Ayıp mı? Özlüyorum! Belki fakir yaşardık
Ben, ilimi… Köyümü… Obamı özlüyorum
İlimde çağ atladık birçok şeyi başardık
Çalı çırpı yaktığım sobamı özlüyorum

Hep türküler söylerdik öyküler kata kata
İhtiyaç da duymazdık bir bineğe bir ata
Azık götürmek için tarladaki ırgata
Öğlene varmak için çabamı özlüyorum

Samimi insanları tertemiz bir yüreği
Anamın pişirdiği tereyağlı böreği
Koyunu kuzuları hem kazmayı küreği
Tığları savurduğum yabamı özlüyorum

Dik duran o başları bükülmeyen bileği
Yamalı pantolonu düğmesiz bir yeleği
Soba üstünde çayı saratları eleği
Otuz beşinde ölen Abamı özlüyorum

Damda karı kürüyen, bulgurda taşı seçen
Çoluk çocuk ne varsa eskide gelip geçen
Orakla ekin biçen tırpanla çayır biçen
Yüzü güneşte yanmış babamı özlüyorum

26.01.2017
(Anadolu’nun bazı bölgelerinde Anne demektir)