O...
Kıraç toprağın insanıydı
Karanlığa mahkum olan candı
Gönül dünyasından nazar eden heyecandı
Yazdığı güftelerle derd-i gamını haykıran umuttu
En yakın arkadaşı ve yareni sazıydı, boynu bükük okurdu
Mütevazi bir hayatın ve çilenin edebiyle hakka sığınan bir ozandı
Onun aşkı ve anlayışı çok farklıydı, ruha, akla, vicdana, mizana götüren hakikattı

Yandığını...
Sanır, kaleme açılırsın
Sessiz bekleyen harf ve heceye sığınırsın
İçinde düğümlenen melali kanatlandırmak için umutlanırsın
Aslında her yazdığını ruhunun ve aklının sahibine anlatmak için çırpınırsın
Hevesten arınmış, nefisten azatlanmış, aklın ve irfanın feyzine boyanmış sevdayı kuşanırsın
Seni ruhi ve kalbi manada kanatlandıran aşkın iştiyakıyla hakkın kapısında kul olmak için var gücünle adanırsın

Ne zaman...
Garbın mimarisini seyretsem
Ruhuma zerk edilen yabancılığı bir bir not etsem
Gezdiğim caddelerde gezen insanlar arasında yabancılı hissetsem
Bu kadar kendi ve hilkatinden kopuk insan ve ümitleri ayetler nezdinde birbir derlesem
Kıt’alara hükmeden, salt kendi refahı için asabiyeti ve eperyal olmayı seçen, günahları için papadan arınma bekleyenleri düşünsem
İnsanlık adına teknolojinin esareti ve mimarinin ruhsuz projesi, en tepe noktalarda kutsiyet atfedilen inancın aklı, vicdanı ruhu pasif eden hali

Mustafa Cilasun