Sonra büyüdüm
Çocukluğumdan masallar anlattım kendime
Bir salıncak astım gökyüzüne
Mavi kanatlı bir kuş oldum
Çiçekli basma elbiseler giydirdim
bez bebeklerime
Unutacaktım seni
Kalbime hikayeler anlatacaktım
Ve adını söküp atacaktım
Damarlarımdan
Yazmayacaktım böyle sayfalar dolusu acıyı
Susacaktım bütün mısralarımda
Çiçekli şiirler koyacaktım
Masanın üstüne
Sardunyalar
Ne güzel baharı öpecekti alnından
Sonra saçımı kestiler
Küs çiçekleri açtı saksıda
Karanfiller
Ölen kimliğimin ardından ağladı
Küfkolulu darmadağın bir dolap bıraktım ardımda
Ve ıssız bir şehir
Caddelerinde simit kokan bir sokak
Uzun boylu küpeli solgun adamlar
Şiirler
Hiç bir satırında biz olamayan
Yalnızlık kokan
Acılı bir son bahar gibi ıslak...
Sonra büyüdüm
Hep büyüdüm
Durmadan büyüdüm
Unuttum çoçuk yanlarını hayatın
Kalbimi bir kuşun
Kanatlarına bağışladım
Gökyüzü olacaktım
Denizi kucaklayacaktım bir martının kanatlarından
Saçımı kestiler
Oysa annem hiç acımayacak demişti bana
Annemde yalan söylemiş mira
Çok canım yandı...

Mira sen hep böyle sus
Hiç yalan söyleme
Olur mu

Özge Özgen