veba mısın sen ki
bir hücre dahi bırakmadın bil kafir
bir anlık zaman kaybıydı mutluluk illa ki
ve bir sinsi çalım idi özünden yediğim zehir

eni sonu yitecek bir yaşamda
hızını geçerken zaman
her şeyimizde kuşanırken alavere dalavere
bir cup oturmadı ki evde ki hesap açık alana
tuh olsun yakıp kavuran hislere
gelip bir parçada sen al uğratmışken talana

tüm hislerim bir cehennem artığı gibi
ve gönlüm de küs kaldı tüm yalanlarına
bütün güvenler hep nankörde şifre
her hüsranın ağırlığında ki duyguyu hak rast getire

tutkusu bir puldan bile az bir ilgi
parçaladıkça yüreği sevgiyi geride bıraktı yalnızlık
yaşanmışlığın üstünde ha bire çalışırken silgi

bilmem ki sadece bir tek ben miyim
parçalanan yüreği tozlu bir rafa kaldıran
yoksa ki o mu
içimi dışımı alt vurgularda depremsel bir hurda yapan

gel de gör ki bu gidişle
senli olunmaz ki ifritin serttir pençesi
sensizliğin izi açık kalmış bir karış dille
o namert okunun okunamıyor ki lehçesi

bu işin sonunda
a
y
r
ı
k
kozmopolit bir çekirdek olduk
yana yıkıla zar zor uyuşmaya meyilli
şaşırıp da kaldım sende ki densizliğe
düşe kalka hep hüzünlerle gerdek olduk

oysa sen zaten baştan beri çıfıt tın
ve halen dahi bu tabloda şeytansı nankör bir resim iken
benim yoksa kör mü ki gözlerim

sen duygusuz bir yürekle kıvırıp da dururken
bense hala daha da ne hikmetse aklımın tersin deyim....



(06.02.2017) AZAP...