şiire dedim
gerçeğin elinden tut, yürümeyi öğren
bir bebe apalyor düşlerinde
aya in diyorsun tepelerden, papatyaya ulaş
seni bekleyen var mı bak o ağacın altına



hızını almış gidiyor araç, dur diyemiyorsun
dur şurada göl kıyısında ikindi vakti
demini almış sevgilinin bakışları
gözlerinde iç hayatı, dinlen
daha kimler geçiyor bu yoldan, görmeden



çok şey bekliyorsun yarından bu gün geçti
dün oldu duaların, ellerin dünden farksız
açıyorum pencereyi sabaha, orda yavru köpekler
çöpü eşeliyor birbirlerini kovuyorlar kırıntı çöpten
bakıyorsun sadece, bağlı değil, elin kolun



Ayten yine gitti geldi hastaneden bir aylık iğneyle
sesi duyulmuyor evinden, bugün hapı yuttu
onca söylenecek söz, üç kez tekrarlar sustu
bugün üstüne yorgan alıp uyuyacak
başına çekmeyecek hırkayı
anlayacak biraz, babasının öldüğünü..


04. 02. 2017 / Nazik Gülünay