...




Bu aralar âfilli bir hüzün var ruhumda
Çocukluğum vefasızca kundaklanmış
Bütün fotoğraflardaki gülüşüm çalınmış
C’ânım hınca hınç eskimiş gibi




Yaklaştıkça o gün
Yok etmek istiyorum koştuğum karanlık koridorları
Yoğun bakım ünitesinde çok sevdiğim insan
Hayat bulsun istiyorum nefesimle
Geri ver hayat babamı diyerek ağlıyorum çığlık çığlığa
Ama nâfile...




Nasıl da gözlerimin önünde uğurlamıştım babamı
Mürdün karası gözyaşlarımla
Hiç bu kadar çaresiz kaldığımı hatırlamıyorum Allah’ım
Toprak toprak matem dokundukça ellerime
Avuçiçlerimdeki dualarım derman olmuştu ayaklarıma
biraz...
Biraz da babamın beni çok sevmişliği
Yüreğimin kumbarasında biriktirdiğim herşeye değer kokusu



Âhh hâni her yaz gelecektin
Bahçemi yine rengârenk çiçeklerle donatacaktım ya
Ben sözümde durdum baba
Sana o çok sevdiğin kekden ve yemeklerden kaç kez yaptım
Ay doğdu
Yıldızlar çıktı
Umutlandım
Bir işâret görmek için bütün gereksiz sesleri kıstım





Sen gittin ya
Çatıya yuva yapan güvercinlerde terk etti öz vatanını
Balıklarımın, yaramazın, çocuklarımın
Hâtta orkidelerimin de yüzü gülmez oldu baba
Annem zaten yaşayan bir ölü
Tıpkı benim gibi




Bekledim seni baba
Gözlerim uykusuzluktan delinene
Yüreğim delirene dek
Kızım demeni
Sımsıkı sarılmanı bekledim
Yine gelmedin baba
Gelmedin...








nagihan