Senin üstüne hep köy yağmurları,
Köy güneşi düşmüştü...
Ben ise şehirde
Büyük binaların gölgesinde büyümüştüm.
Nasıl sever insan şimdi anlıyorum,
Hani şu gördüğün gökyüzü varya
Karanlığı getirir bir zaman,
Çünkü kıskanır;
Yeryüzünün karış karış her yanını
Ve karanlıkla gizler onun eşsiz güzelliğini...
Seni sevmekte böyleydi işte
Ama kaplayamadım karanlığımla seni,
Hep bir yerlerden hücum etti ışıklar
Sende daha fazla görsünler istedin
O muhteşem güzelliğini ve gittin...
Olsun...
Işık bizede vuruyor ama
Sen belki geri dönersin diye saklıyorum kendimi...


Sözleri bunlardı belki ona ulaşacağını düşündü ama yanılıyordu. Maddi olan güzellikler ne kadar doğru bilemem. O şimdi daha güzelini ve daha özelini bulmaya gidiyor. Maneviyatı bulmaya gidiyor. Hakikati bulmaya gidiyor. Gönüller sultanını, Rabbini bulmaya gidiyor... Yolun açık olsun "Vuslat"...