Gözlerine bakamadım, utandı adamlığım
Acının resmi diye , yüzünü sarmaladım
bulutsuz akşamların en müphem gölgesine
Bir yanda utançların en kahpesiydi şehir
Sokuldukça suskular kentin en mahrem bölgesine

İlk gününde esareti tatmış gönül ilmiği
Sahipsizlik alev alev tenini yalar
Ülkesine dargın doğan bebeği
Annesinin billur sesi oyalar

Güneş asfardı oysa ,sabi gibi masum
Kahrını çehresinde süs diye taşıyan gülce
Kırlangıç öksüzlüğüyle erkenden yola koyulup
Her kalpte hamra bir yangın bırakmalıydı


Müphem dudaklardan dökülen kan rengi emir
kürerken insanlığın son kertesini
Kırılmalı boy aynaları insanların bir bir
Dünyanın tüm kulakları dikkat kesilip
Dinlemeli gülcenin cılız sesini

Çıldırmalı şehir , nehirler ters akmalı
Köşesine çekilmeli hümanist şövalyeler
Daha fazla bakma yüzüme lütfen
Bakışların adamlığımı deler