ve bir şiirin memelerinden besleniyordu şehir
bir çocuğun annesinin en memesinden içtiği ilk süt gibi

seni düşlerimde beklerken
kabuslarda uyandım her güne
ve her gece sensiz öldüm
sen gidiyordun o zamanlar
bense zamansız özlüyordum seni
zamansız kahroluyordum
ve zamansız güneşin batışını izliyordum

bir karanlıkta
ufacık bir ışık arıyordum
en karanlığında kalıyordum
bir yok olmanın
en acımasız kurşunu
göğsümün tam ortasına saplanıyordu

oysa
ne güzel
sevmekti gözlerin
sesin
saçın
dudakların
hiç tanımadığım tenin

şimdi bir cümle
ufacık bir özledim
yüreğime değse
yüreğim bir yanar dağ gibi püskürür şuracıkta
ve şu kahrolası sensizlik
ve şu karanlık şehir
ve içimdeki acı

seni daha çok sevmek
daha çok özlemek
daha çok yaşamak
yüreğimin borcu olsun sana

neden yoksun ki
neden gittin
neden

zamansız seviyorum seni
beklentisiz
nedensiz
sadece seviyorum
yürekçe
gönülce
ruhça

şimdi sen yoksun
ben sensiz
bir gülün kanaması kadar yalnızım
ve gözyaşımı
ellerimle silmeye korkuyorum

ibrahim dalkılıç

27/01/2017
22:50 izmir