Yalnızlığımı seviyorum tıpkı bana benzer
Elif gibi dik, genç delikanlı gibi bıçkın
Yar kenarında bir avuç toprağa tutunmuş dal gibidir yalnızlığım
Gün batımları bana göre değildir
Hani deniz kenarında oturup bir köşeye
Garsonu çağırırsın
Şöyle demlisinden iki çay söylersin
Sen fincanda içmeyi seversin
Benim ki ince belli ve az şekerli olsun

Güneş kızıla boyanırken aklına gelir
Bir gün batımında çayını içmeden gittiği
Sevgi sağırdı
Sevda kör topal
Diz çöksen de
Dilsiz yeminler de etsen sevda önünde
Ağlamak sızlamak
Af dilemek nafile
Son bir hamle ile ahraz dilin çözülür
Ne gelecekse yardan gelsin
Azrail’e bırakma canımı sen al dersin
Çaresiz elin kolun bağlı
Silinmez alnına yazılan
Giden gitmiştir artık

Aslında giden öğretmiyor gitmeyi
Giderken sende bıraktıklarıdır aşk, can yakan
Aşk! Kimine göre incir ağacı gibidir
Senin gibi benim gibi çileli
Ama dayanıklıdır, köklüdür pes etmez
Aşk bana göre de gül ağacı değildir, her gelene eğilmez
Sen gittin ya!
Hayatın bir anlamı, tadı tuzu yok!
Her geçen gün sırtımda kambur olur
Her şey batar huzur bulamam…

Aşk yaraları sarmaktı
Gönlünün derinliklerine hükmetmekti
Canımı alsan da “seni hala seviyorum” demekti
Yusuf olup, kör kuyudan çıkmak için
Ellerini uzatmanı beklemekti aşk
Herkes dudaklarına kilit vurmuş sus pus olmuş
Hayat devam ediyor görmezden geliyorlar

Hani çat kapı gelirdin ya!
Elinde bir elmanın iki yarısı gibi, ikiye bölünmüş bir simit
“Ben geldim, çay hazır mı?”derdin
Şimdi yalnızlığımda bıkmış benden
O bile çat kapı gelmiyor
Kapımı hüzünden başka kimse açmıyor
Alışırmış insan
Dünyada yumuşak başlı değil artık
Her gün düzenli olarak ölmeden öldürüyor
*
Arkana bakmadan gidişin kor ateş gibi oturdu içime
Yeme yok, içme yok
Tek yediğim bir dilim ekmek arası yokluğun
Gözlerimde hüzün
Hesap kitap da tutmuyor
Her zaman iki kere iki dört etmiyor
Sen arkana bakmadan gittin ya
Şimdi yalnızlığımı da sevmiyorum
Elde var sıfır

Mustafa KARAAHMETOĞLU
Ankara, 21.01.2017