bugün değil dünden
sana saklıyorum gülüşümü
dudağına işleyerek gülün pembe rengini
beyaz bulutun hafifliğiyle
dokuyorum ellerini
zarafetiyle bir ressamın


öğerek yüceltme beni
yerin dibine de geçirme
herhangi bir insandan
ne bir fazla
ne de eksiğim
yine de başım yükseklerde
gökle bir olmayı kutsuyor



kırmaya bakıyorum zincirlerimi
ne zaman yerde sürüklemeye kalksalar
hesap soruyorum yolda
beni çekip sündürenden



hiç tahammülüm yok
sevgisizliğe bırakılmışlığa
buna yakarım türkülerimi
başını eğer dağ
ırmak geç der
üstündeki köprüden
bilinçle yoluna devam et
kardeş olduğunuzu anlat
böyle sancısız gelsin yarın



yanımda dur, yeter bu kadarcık su
yüzümüze savrulan günün tozunu
yıkayacak kadar
ölmesin gülmelerimiz
büyüdüğümüzü kimse söylemesin
ağlar sonra
içimizdeki çocuk!..


21. 01. 2017 / Nazik Gülünay