Ben bir zeytin ağacıyım Ege’de
Dallarımdan bereket yağar
Saçları zeytin kokar gelinlerin
Çocukları gürbüz doğar
Salınır kızlar gölgelerimde
Çocuklarla sallanır salıncaklar
Dökseler de yerlere öz suyumu
Umudum var

Ben bir zeytin ağacıyım Ege’de
Ne kara kışlar yaşadım ben
Zeybek oynarken vurdular efeleri
Sağ çıktım en son yunan harbinden
Bu topraklar kadar eskiyim ben
İncir ağaçlarının kardeşi
Yoksul ekmeğinin eşiyim
Gövdeme gövdeme inse de baltalar
Senin insan yanından hala
Umudum var

Ben bir zeytin ağacıyım Ege’de
Haberler geldikçe cepheden cepheden
Çıkardılar başlarından yazmalarını
Elleriyle yoldular saçlarını
Dibim de ağladılar
Dallarıma dualarla zeytin gözlü kızlar
Umut bağladılar
Umut kesilmez Tanrı’dan
Umudum var

Ben bir zeytin ağacıyım Ege’de
Bir yüksek tepeden seyrettim İzmir’i
Bir adam yürüyordu adımları iri iri
Denize benzeyen gözleriyle bu adam
Mustafa kemal miydi
Değişiyordu makus kader
Tarihe çakıyordu dokuz eylülü
Umudum var

Ben bir zeytin ağacıyım Ege’de
Dallarıma yuva yapsalar da kargalar
Küllerimden fışkırır tekrar büyürüm
Yapraklarımdan umut akar
Sökemezler köklerimden
Daha çok Mustafa kemal çıkar
Çocuklardan saklasam da gözlerimi
Umudum var

Z İ Y A A C A R
20.01.2017/KONYA