gönlüme tebelleş olan afetin niyeti
köpük gibi uçarı
halden hale yuvarladı yüreğimi


vicdanına kala kaldığım hülyam
sen hep kalbimde paslı bir hançer oldun
göğsümde de kor bir ferzah
gönlüm feryat figan da oyalanırken
kıymetim kalbinde sadece melal
mah yüzün altında yatar ihmalkarlığın
hayatımda sır bir vebal olup dururken varlığın

derunumda sarsılırken acı bir niyaz
sürgün bir huy oldu bana ayrılığın
ki kahrediyor sende ki bezah
kadir ve kıymet de bilmiyor alıklığın
sinsi bir oktur kalbinde ki agah

kışında ara sıra sırıtsa da güneş imsi gözlerin
don kaldım yoluma taş yığını olunca yaptıkların
sensizlik bir huzur doğururken
gözlerin ise hep zehirli bir ok
şirretliğin kasırga gibi çarpıyor yüzüme
ben sessiz sessiz ağlarken hainliğe
hicranlar düşüveriyor bahtıma
ciğerime çadır kurar kalbinin hazanları
yalanların ise ardı ardına kazıyor toplu mezarları

sen hiç nedamete düşmedin ki
ne zaman beklesem teveccüh etmeni
tutum ve davranışların hep illegal oluyor
ömrüm niran içinde de kavrulurken
bir çürük ipe bağlı kaldı vuslatı’m
kuru ve çürük bir dalda kırılırken aşkım
kokuşmuş cümlelerde hayatım kotarılıyor

illa ki
hep isyana tutsak içimde ki sevgi
aşkın gönle şevk vermesi gerekirken
ve maşukun can suyu da sevgi ile saygı olurken
seninki ise sadece bir kara melal
utanmaz al da onu da bitir istersen
geride posası kalmış olan bu canım da olsun sana helal...



(17.01.2016) AZAP...