Doğada, şehirde tek bir vahşi hayvan vardır
O da insandır; çünkü binlerce bürhan vardır
Eline geçse bir şey, fırlatır sağa, sola
Çöplerini bırakır, verdiği zaman mola
Düşünmez başkasını: otu, börtü böceği
Hiç umrunda değildir bir kuşun geleceği
Öyle bir yaşar ki sanki arzda odur ilah
Karıncanın haline üzülürken bir Allah
Yaradanı gerçekten seven, birazcık sayan
Onun mahlukuna uğratmaz, zarar u ziyan
Kendi malı gibi korur, kıyamaz bir çiçeğe
Ki üstün olsaydı muhtaç olmazdı ördeğe
Herkes kendi gibi nankör bilirmiş herkesi
O’na şükrün sedası, kedinin mır mır sesi
İnsan tek kendini düşünür her pahasına
Açıktır ki şer için gelmiş varlık sahasına
Kıskanır arkadaşının malını mülkünü
Dostlarını unutur tutar tutmaz yükünü
Şekva eder devirden, edepten ve ahlaktan
Dünyanın değişmesini bekler lak, laklaktan
Mangalda ne köz bırakır ne de bir avuç kül
Görseniz halini -aman Allah’ım- bir Herkül
Zeus’a kafa tutar tâ Olympus Dağı’nda
Tanrının öpücüğüyle döner dudağında
Kükremeler kesilir, guruldasın mideler
Riyakarlık yapar mı ahlâk-ı hâmideler
Doğada, şehirde tek bir vahşi hayvan vardır
O da insandır; çünkü binlerce burhan vardır

 ahlâk-ı hâmide: övülen ahlak
Burhan: Delil