kimler
kapılıp da yanmadı ki Leyla’m
her çırpınışında şu aşkın o korlu ateşinde
akıl bir karış fırlar ya zıp diye yerinden
hele ki birde bu aptal deli divane derlerse
o halimin adına
işte o zaman kör kütük sallanır dururum yürekten

içimin geçkinliği mecnunca hasret ve özlemimden
her acımtırak çığlıklarım da şule misin sen
düşlerimde ki kabuslarımı köze döndüren de sen
hiç mi hiç utanmadan
her nefeste boğuk bırakıp da gittin şu garip sevdamı

yüreğimin içinin içinde kaynayan sancıyı sen çekebilir misin
ah..h be kadın
sol cenahta kanayan hangi nankörlüğün dendi sen bilir misin
ya o çürüye’si dilin
hangi kara bulutunun şimşeği idi ki bağrıma zıpkın gibi saplandı

ömrümün kıssa bir anıydı bu bir çırpıda yakıp da yıkan
geri kalansa başımın püsküllü belasıydı
işte o anda donmuştu tüm hücrelerimde kan
kör gözlerle
sağır kalan kulaklarım
beynimin tüm şaftı da o anda kaydı
nankörlüğünün çok dişli çarkından
kısıldı kaldı avazları’m sus pus duruşlarda
çekemedim gitti kahrını sensizliğimle
altında ezilirken kaldırımların çaresiz bedenimle
bir garip kaldım şehrin çamurlu sokaklarında

hele de bakalım daha kaç Leyla çölde gezdirecek beni
daha kaç ölümün kıyısında bırakıla bilirim
bak yine yağmurunun şimşekleri çakılıyor yüreğime
yokluğunun belası sarmasın diye gözlerimi
umudu çağırıyorum boş hayallerin peşinden
ölü bir atide can çekişip duruyorum ya her an
içimin içinin içi de çürüdü
kancık lığının iblisi oyunlarına durmadan yakalanmaktan

en sonunda kustun işte
sütünün içinden var olan çıkarcı o yüzünle
ben sadece kaderime küstüm sana değil korkma
tuzum’un kuruluğun dandı kadir kıymetimin bilinmemesi
boynumun büküklüğü de senden değildi
böyleymiş demek ki dedim benim makus kaderim

söyle şimdi esfal-i safilinin hangi tarafında kalmalıyım
boyumu aşan günahlar üstüme yüklemişken
vebalim de senin o sırma saçlarına bulaşmışken
söyle be hain
daha hangi günahı işlemeliyim ki
tereyağından kıl çeker gibi sessizce senden kurtula bileyim...



(12.01.2017) AZAP...