Gökyüzü şu ayrılığı duysa,
Tek bir bulut kalmaz ağlardı.
Güneş bir daha gülmez,
Işığını kâinattan saklardı.
Yıldızlar kararır,
Ay dahi dünyasına küserdi.
Mecnun, Ferhat cümle âşıklar,
Billahi haline şükrederdi.
Bir sen görmezsin sevgili,
Aşkınla nasıl yandığımı.
Bir sen bilmezsin,
Yokluğunda nasıl kor olduğumu.

İçimdeki hasretin alevine,
Dağlar taşlar dayanmadı.
Denizler buhar oldu,
Irmaklar, nehirler kurudu.
Cümle kâinat hüznüme ortak oldu.
Bülbül dahi güle sevdasını unuttu,
Kalbimin feryadını duydu.
Bir sen görmezsin sevgili,
Aşkınla nasıl yandığımı.
Şu virane gönlümün,
Nasıl yetim kaldığını.

Ben seni aşka davet ettim,
Sen beni ateşe saldın.
Ben piştim yanıyorum dedim,
Sen alevime odun attın.
Yandıkça feryat ettim,
Aşk, aşk dedim.
Sen ateşe dayanamıyorsan,
Aşk olsun dedin.
*
Şimdi tenim yandı sevgili,
Canımsa ateşi yakmakta.
Ateş bile elimden İllallah etti,
Gayrı sönmemi istedi.
Bir sen görmezsin sevgili,
Ateşi nasıl yaktığımı.
Gül yüzünü gördüğümde,
Sana nasıl baktığımı.

Celal BAHAR