Ve yaprak düştü dalından,
Sen;
Düşmeme sebep kader dedin,
Vakit geçti, mevsim bitti dedin.
Ben;
Dalında tutmadın diye,
Sana hep sitem ettim.
Belki sen haklıydın,
Kaderdi, yazgıydı bu.
Zaman çok geçti,
Mevsim hazan vaktiydi.
Belki de ben haklıydım.
Tutsaydın elimden,
Sararıp solmazdım,
Düşmezdim gönlünden.

Ve yaprak düştü dalından.
Bir ben daha gelip geçti ömründen.
Şimdi;
Günden güne sararıp solmaktayım.
En küçük rüzgârda dahi savrulmaktayım.
Tutunamadım sevdama,
Duramadım dalımda.
Ama ümit yoktu ki...
Kal demedi ki baktığım hiçbir falımda.
Şimdi derin bir sızı,
İnce bir sancı var sol yanımda.
Bundan böyle,
Hasretlik bekler beni yarınlarımda.

Ve yaprak düştü dalından.
Çiçek açmıştı oysa...
Meyve verecekti yakında.
Güneşin sarısı,
Işıl ışıl parlayacaktı senin yanında.
Gel gör ki;
Ne güneş kaldı, ne de gün.
Ey vefasız sevgili.
Ey sevdasına yandığım.
Bak bir sevdayı daha bitirip,
Tükettin en sonunda...

Celal BAHAR