Yoruluyor insan.
Yaşlanmaktan değil yaşamaktan.
Hastalıktan değil sağlıktan...
Yazdığı kadar değil,
Yazamadığı kadar.
Anlatamadığı,
Söyleyemediği kadar.
Aklının alamadığı,
Dilinin söylemeye varamadığı kadar yoruluyor.

Yoruluyor insan.
Bir daha dinlenemeyecek kadar,
Ölmeye üşenecek,
Yaşamaya tahammül dahi,
Edemeyecek kadar yoruluyor insan.
Kalbine söz geçirememekten,
Kimseye bir şey diyememekten,
Aklına hakim olamamaktan,
Ve yalnızlığı göze alamamaktan yoruluyor.

Yoruluyor insan.
İnanmak isteyip inanamamaktan,
Kaçmayı deneyip kaçamamaktan,
Dönüp dolaşıp sevgiliye varmaktan.
Bir olamamaktan,
Ayrı kalamamaktan,
İçten içe ağlamaktan,
Göz göre göre bağlanmaktan,
Belirsiz bir şafağa gün saymaktan,
Hep yollara bakmaktan,
Her geleni o sanmaktan,
Yoruluyor,
Gerçekten yoruluyor insan.
Sürekli yerinde saymaktan.
Tek bir adım dahi atamamaktan...

Celal BAHAR