PİŞMANIM
Bir tek selam bile değmeyenlere,
Fazla değer verdiğime pişmanım.
Neler yaptığımı bilmeyenlere,
Bu göğsümü yardığıma pişmanım.

Gözlerimden "neden" yaşı yağdırıp,
Ümitleri bıkkınlığa, boğdurup,
"Keşke"lere geçmişimi doldurup,
Ağlayarak yaktığıma pişmanım.

Her gün kırk parçaya kırdılar beni,
Kırk yerden bağlayıp sardılar beni,
Hep ite,köpeğe,garip gönlümü,
Minder gibi serdiğime pişmanım.

Kurmayı düşledim sağlam bir ekip,
Her türlü çileyi sineye çekip,
Benmişim dünyada kendime rakip,
İt’e Gardaş dediğime pişmanım.

Üzülen ben oldum lüzumsuz yere,
Yaptığım bilmezler göz göre göre,
Huzur umuduyla günde kırk kere,
Özürlerin umduğuma pişmanım.

Asla kadir kıymet bilmeyenleri,
Lazımken yanıma gelmeyenleri,
Gönülden dertlerle dolduranları,
Dostum diye bildiğime pişmanım.

Kimleri can bilip bağrıma sardım,
Kendi enkazımın altında kaldım,
Kabuslarla dolu rüyaya daldım,
Uykuları yorduğuma pişmanım.

Erol şükre devam gören Rabbın var ,
Başa ne gelecek, başka neler var?
Kurduğun hayaller kendini boğar,
Eller için yaşamışım pişmanım.
1-1-17 Erol Köktaş