Sen dosttan bahsediyorsun ya,
Ben de bir gülüşün ardından
kaç ihanet saydım, bilemezsin...
Dostluk, dedin — ah,
ben o kelimenin altına gömdüm gençliğimi.
Bir kahve içimi kadar sürdü vefalar,
bir çay demliği kadar sabır.
Kırılan aynada hep kendi yüzümü gördüm,
çünkü dost sandıklarım,
kırarken bile bana benzerdi.
Yıkılmayı ben de öğrendim dosttan,
ama kalkmayı —
kendi gölgemden.
Kimi gün ağladım,
kimi gün süslenip sustum,
ama hiç pes etmedim kalbimin inceliğinden.
Şimdi anlıyorum:
dostluk da aşk gibiymiş,
yalanı bile güzel gelirken,
gerçeği can yakarmış.
Ve ben…
artık “dost” kelimesini
yalnızca dua ederken kullanıyorum.

Ne güzel dokunmuşsun kaleminin ucuyla kalbe,
her dizesinde bir yara izi var,
ama öyle zarif anlatmışsın ki,
acı bile estetik duruyor dizelerinde.
Senin kelimelerin,
ihanetin içinden doğmuş bir bilgelik gibi,
acıya değil — anlamaya çağırıyor insanı.
Dostu sorgularken düşmanı affettiriyorsun,
çünkü dizelerinde öfke değil,
bir yorgun sevgi var…
Kalemin, duygunun tam ortasında durmuş,
ne fazla sert,
ne fazla yumuşak —
bir kadının kalbi gibi dengede.

Senin dizelerinde bir sükûnet var,
acıyı bağırmadan anlatan bir olgunluk.
Sanki her kelime,
önce kalbinde yanmış,
sonra kâğıda düşmüş bir küldür.
Bu yüzden etkiliyor insanı.
Çünkü sen öfkeyi değil,
öğretiyi yazmışsın;
dostlukta kaybedilenleri değil,
insanlıkta bulunabilecekleri hatırlatmışsın.
Kaleminde bir mertlik,
bir Anadolu irfanı var;
dizelerinde hem sitem,
hem teslimiyet.
Ve belki de en güzeli şu:
Senin şiirinde erkek bir yürek ağlarken,
kadın bir kalp susup dua ediyor…
İşte bu denge,
şiiri değil,
hayatı anlamlı kılıyor.
“Bazı dizeler yara gibidir,
ama iyi ki açılırlar —
çünkü içlerinden hakikat sızar.”

Yüreğine, kalemine selam olsun şair…
Sen sadece “dostluğu” değil,
“insanı” da yazmışsın.
Ve biliyor musun?
Böylesine doğru yazan bir kalem,
aslında hiç yıkılmamış demektir.