hüznü çiz ressam,
hüznü çiz fırçan giderse.
bırak dağı-taşı,
bırak dereyi-tepeyi,
sen hüznü çiz.
unut bildiğin tüm renkleri,
varsın gri olsun her şey
hafiften siyaha çalan.
vur fırçanı
vur ki açılsın dertlerim bir bir.

bir şehir çiz mesela,
sokaklar,
caddeler,
yollar
ve evler olsun
içinde insanlar...
insanlar ki çeşit çeşit,
insanlar;
dili-dini,
işi-gücü,
boyu-posu,
rengi-kokusu,
memleketleri bile farklı olsun.
sen insanları çiz ressam
hüznüm aralarında dolaşsın.

hüznü çiz ressam
yani beni...
beni çiz.
tüm insanlardan farklı
fakat göremesinler yine de.
gri bir bulutun altına sakla
ölüm gibi sessiz ve soğuk.

hüznü çiz ressam,
bir kalp yap
içine koy beni,
ama demirden olsun,
kırmasın ,
kıramasın artık kimse yüreğimi.
ya da sen en iyisi mi
bulutların altına
bir mezar çiz sahipsiz,
buraya kadardı de
buraya kadar
istersen yazıyla altına.
sonra dön git sende
dön ve git
kendi renklerine.