Samimiyetle yüreğimi kâğıda dökerken,
Gelmek için dertlerimin üstesinden,
Tam yazıyla pekiştirecek,
Son noktayı koyacakken,
Kapım çalınıyor……...
Yalnızlığın eli kapımın mandalında;
Tak tak çalıyor kapımda.
Açıyorum kapıyı,
Yalnızlık dikilmiş sırıtıyor karşımda.
Bakıyorum yüzüne gözümü kararta kararta,
Korkmuyorum... başım dik.
Göz-dağı verir gibi ısrarla bakıyor,
Kalemi tekrar elime alıyorum,
Sözlerime tanıklık için yazıyorum..
Kork benden yalnızlık, ödün patlasın,
Sakın unutma!
Ben seni her türlü yendim, of demedim.
Kitabını yazdım ben senin.
Kalemini tükettim!
Her rengini boyadım,
Seni sararttım!
Seni kararttım!
Yalnızlık ben senin her şekilde, her şartta,
Boyunun ölçüsünü aldım..
Şimdi; biliyorum “ederimi” gücümü,
Biliyorum beni yenemiyeceğini,
Ezberledim ben seni, senin göz-dağını,
Ben anladım... biliyorum,
Bana zuladan bir ders daha çıkaracağını,
Hatta tahmin ediyorum;
Yeni dersimin ne olacağını..
Anladım “gündüz rüyalarımın” sonunun,
Senin elinden olacağını.
Senden ilham almak,
Benim işim…..
Merak ettiğim şey,
Ben ölmeden pes edip kendini infaz edecek misin?
Asiye
6/7/2016