KÖYDEN GÖÇ

Sonsuz güneş gibidir köyüm ve çocukluğum
Anılarım, gönlüme anemonlar döşüyor
Beş mevsim bahar gibi gönenir mutluluğum.
Günler akıp geçtikçe; geçmişim gülümsüyor.

Ay sarı, güneş sarı, safir zamanlar çetin
Değişime dayanış; sabır ateşinde tin
Hüzün değdikçe öze; kırılır cesaretin
Gün be gün payımıza, hep yalnızlık düşüyor.

Bir bahçe kenarında açtıkça mor zambaklar
Düşlerim köy masalı, yakın olur uzaklar
Mutluluk ormanında, yok edilir tuzaklar
Dilde köyün görkemi, gönlümüzü okşuyor.

Siyah, kömür karası, umut bezeli emek
Düvende türkü söyler, güneş coşkulu başak
Buğusu misler döker, sofranın başı ekmek
Özlemi gül kokan köy; hep bizimle yaşıyor.

Hasret türkülerinde inleyen bir ney köyüm
Evler, damlar boşaldı, göçler insana zulüm
Şehir değil, köy değil, para değil tek çözüm…
Değişim ateşinde yanan canlar üşüyor

GÜLŞEN ŞENDERİN