Herşey şair’in dediği gibiydi aslında;
"Kimse vazgeçilmez değil, vazgeçmeyi bilmeyen sensin..."
Ben unuttum sevgili, şimdi hatırlama sırası sende...

Bugün seninle son kez çıktım dışarıya
Seninle gezdiğimiz sokaklardan hatıralarını toplamak için
İndim
Kadıköy sahilinde sahipsiz bıraktığın beni aldım
Sonra
Üsküdar’a geçtim
Bizi izledim kız kulesine karşı oturmuşuz çekirdek çitliyorduk
Yaklaştım seni hayallerimden aldım
Evet soğuk oldu  termometre 39 u gösterirken kirpik uçlarımdan ayak tırnaklarıma kadar üşüdüm
Lakin yemin ettim
Bende sana dair hiçbir şey bırakmayacağıma
Seninle en sevdiğimiz şeyi tek başıma yaptım
Martılara simit attım
Simitle birlikte yaşadığımız onca güzel şeyi söküp attım bir bir hepsini yüreğimden

Bana bahşetmediğin o sevgiyi başkasın da bulmaya gidiyorum.
Geri dönüşüm olmayacak. Ne sana, nede yokluğun da kendimi dört duvara sıkıştırıp da dinlediğim o şarkılara...
Sezen’lere
Yıldız’lara
Şebnem’lere
Ahmet’lere
Nurettin’lere
Cem’lere

Artık onlar da seni anlatmayacak bana.
Okuduğum kitaplarda.
Osman Kaçmaz’ın Tiyatro oyunlarında güldürdüğü yanak ağrıları da
Çamlıca tepesinden bakarken
Seni görmeyeceğim İstanbul’un hiç bir yerinde

Seni terk ettim
Evet haklıydın. "Vazgeçersin" diyordun.
Diyordun çünkü öylesine bir aşk’a karşılık verme gücünü hiçbir zaman bulamadın kendinde.
Nasıl da biliyordun kendini.

Sana bir teşekkürü borç bilirim bu hayatta. Çünkü acından çok malzeme çıktı bana.
Bak seni sevdiğim kadar bir başkasını severim demiyorum,  fakat kimse de seni benim kadar sevemeyecek bunu çok iyi bil’iyorum.
Bunları sana birkez daha anlatmak için yazmadım.
Sadece içimde ki yangının tamamen söndüğünü bil istedim.
Artık ben bu sokaklarda sevdasını yitirmiş o küçük çocuğu oynamıyorum.
Bugün sondu,bıraktığın şeylerle büyüdüm..

Verdiğin acıya,
Veremediğin sevgiye,
Hayalini başucuma koyup da uykusuz kaldığım gecelere,
Ve benden aldığın herşeye,
Senle gezmeyi düşündüğümüz yerlere,
Yağmur da şemsiyeni benle paylaşmayışına,
Düşünü kurduğumuz çocukları benden alışına,
Hepsine Eyvallah.

A. Haluk Fidan