Çok mu oldu?
Gözlerimizi bulutlara arkadaş etmeyeli, o su dolu pamukları
Benzetmeyeli zürafalara, koyunlara, kangurulara,
‘’Bak Mehmet sanki bir ev, bahçesinde de uzun kavaklar’’ demeyeli
Çok mu oldu?
Top oynarken düşüp, dizlerimizi acıtmayalı?
Erik ağaçlarına çıkıp, cebimizi ve karnımızı tıka basa doldurmayalı,
‘’ Son gelen kaleye geçer ‘ diye bağırıp,
Ömrümüzün en bahtiyar yolunu,
Yüzümüzü yalayan rüzgârı karşımıza alarak
Tüm gücümüzle koşmayalı çok mu oldu?

Bizim evin arkasında kumdan misket sahalarımız vardı,
Kuyu oynardık en çok biz.
‘’Zehir’’ derdik, sonra bir karış alır, atardık;
Küçük yüreğimize oturttuğumuz o cam yuvarlağı
Karışlarımızı çok mu fazla aldık o günlerden sonra?
Yoksa koşarak, bilerek mi uzaklaştık.
Şimdi bizim evin arkasında beyaz betonlar var.
Ve kimse artık ‘’zehir’’ demiyor,
Kimse artık misket oynamıyor…

Biliyor musunuz? En çok solucanlar çayırların orada olur.
Bir keresinde bir taşı kaldırmıştım da; saydık Mehmet’le;
Tam on tane vardı.
Biz eskiden misinalarla balık tutardık,
O solucan gününde tam on tane balık yakalamıştık
Hiç boş yoktu anlayacağınız.
Yolda gelirken herkes elimizdekilere bakmıştı.
Her yaşımıza bir balık düşüyordu.
Annem ‘’aferin benim oğluma ‘’ demişti,
Gururlu bir tebessüm takınarak yüzüne
Komşumuz Ayten Teyze bile şaşırmıştı…
İnanır mısın o gün yediğim balık kadar lezzetli bir tane daha yemedim
O gün, ben yaşamı en tatlı yerinden enselemiştim.

Sokaklarımız taşlıydı bizim, tıpkı kaldırımlarımız gibi
Yorgun bir yolcu gibi serilmiş beton kiremitlerin aralarına sıkışmış olan
Kum tanecikleri değildi aslında,
Onlar, bizim yarım kalmış çocuk düşlerimizdi.
Ne zaman bir hayalimiz sıkışsa hayatın bu karmaşık yoluna
Bisikletlerimiz alır, inadına pedal çevirirdik tüm hırsımızla
Yaşamın kalbinin tam ortasına
Sonra Harman Tepeye çıkardık;
Şehrin oyuncak bir kent kıvamını bulduğu tek yer.
Başımızı kaldırdığımızda boyu sanki gökyüzüne çıkan çam ağaçlarına inat
Yere yayardık, yamacı çıkarken soluk soluğa kalmış minik bedenlerimizi.
Bir keresinde yine böle yatarken,
Bir arı geldi kondu Mehmet’in burnuna
Yavaşça kalkıp gözlerimi yumarak güçlüce savurmuştum elimi,
Kovmak için kıçı iğneli uçan böceği de…
Gözlerimi açtığımda arı çoktan uçmuş,
Ortada Mehmet’in kırmızı burnu kalmıştı sadece
Mehmet o gün beni eve kadar kovalamıştı, o gün küs kalsak da
Ertesi gün tekrar barışmıştık… İnanın!
Mehmet benim en sevdiğim arkadaşımdı.


O günler benim en mutlu olduğum günlerdi
Ogünler en çocuk günlerimdi
O günler bir daha hiç gelmedi
Ansızın taşındığımız o günden beri
Bir daha öyle bisiklete binmedim
Bir daha solucanla hiç balık tutmadım, o günden sonra hiç;
Mehmet’i görmedim.