Akşam fenerler yanar sahilinde
Gece yürekler…
Bir hayat umudu dönerken hayallerde
Oluk oluk çaresizlik akar suratlardan
Ve sulara karışan parçalanmış hayatlar
Geçmişi siyaha boyar bütün renkler
Kim dağıttı koca yurdu
Kim bu kadar aç kim kudurdu?
İnsan susamış insan kanına
Her tarafta savaş, katliam, ölümler…
Deniz mi yansın insanlığın haline?
Almış başını gidiyor zulümler
Küçük çocuklar çaresizliğin kollarında ne yapar?
Ne ocaklar sönüyor gökyüzünde
Oysa ak güvencinler kirli gökleri dolduramaz
Feryatlar yırtıyor geceyi
Feryatlar dolduruyor ölüm makinesi tekneleri
Tüm dünya buz tutmuş
Görmüyor solup giden çiçekleri
Onlar ki daha çok küçükler
Bedenleri doldurmaz koca mezarları
Duyun gariplerin sesini
Akdeniz kara bahtlı deniz
Kan kırmızı olmuş suratın
Zorsun, geçilmezsin
Sanki kardeşi olmuşsun sırat’ın
Bağrında ölümlerin lekesi var
Bir damla su olsan içilmezsin
En çok çocuklara darsın
Kundak kundak çiçekler gelir kucağına
Lakin gün gün solan çiçekler
Çiçekler denizde açmaz
Çiçekler baharda açar
Çiçekler talan olmuş
Adım adım zulümden kaçar
Çiçekler mezarda yatmaz
Ölüme sürmeyin çocukları

09.12.2016