Kaçıyor güzel bir umudun ağır başlı tarafı
Ben karamsarlıklarımdan ancak arta kalıyorum
Benliğimden dokunan geceler boyu uyuduğum düşler
Ve bir baharın sonbahar kokuları
Ağaçlar ciğerlerimden soluyor
Öyle bir yerdeyim ki ucunda ömrümün gençliği
Yaşlılığım kalmış,geçmiş zamanlarımda
Ve senin geniş zamanlarındaki yokluğum...
Ah ellerin çok uzaklarda!


Saçlarının esrik kıvırcıklığıyla gidiyorum şimdi
Ve küskünlüklerim şimdiki saçlarının aldığı yapmacık hale oluyor
Şiirler bile suskunluğunu dile getiriyor artık
Sen eski sen değilsin Sofia!
Hoşçakalın satırlarımdan saçların
Ve merhaba gözlerinin hiç geçmeyen doğallığı!

Karanlıktan uykularini alıyor gece
Gözlerine sinmiş bir korkaklığı
Bir tedirginliği bir gün bir geceme asıyorsun
ve gecelerim uykusuz yaşamaya başlıyor
Hoşçakal gökyüzü bakışlı kız
Ve merhaba aykırı ayrılıkları savunan geceler
Şiirin aslı Sofia aşkıyla,aşk Sofia da olağan mükemmeliyet
Sofia giderken Berlin’e
Ben Ankara da kalamam
Berlini Ankarada yaşarım
Sofia şaşırırsa bilmelidir ki aşk engellerin tek engelidir


Sofia Sofia gökyüzüyle olan savaşı gözlerinin
Kaç galibiyeti ellerime verdide bu kadar kilitlendi ellerim?