zaman dondu.
zaman dondu ellerimde.


çiçeklerini ezdim minik örtüsünün yapraklarında.
bir parça oyaladı,
bitmek bilmeyen esaretimi.



yok,
olmuyor,
susmak bilmiyor..
ne çok konuşuyor uzağında kulağımın, diyorcasına
ve okuyorcasına geziniyorum sözlerini.
tekrar ciddiyete bürünüyor kılıfım.
çatışıyor hafiften gülesilerim.

gülmek
gülmek istiyorum.
hatta delirmek mi diyorlar o ana.

sonunda tutulmuyor içimde
dişleri ,
kahkahamın.
tutmak olmuyor,

mecburen bırakıyorum bir ara aralıktan aralığın.




zaman!
geçsene ey zaman diyorum.


bak,
fiile husumetim doğuyor yeniden.
anlamsız plandaşların projeksiyonlarına takılıyorum üstelik.
oysa anlamsız,
anladaşçığım.



gittikçe düşüyor kontrolmetresi sükunetimin.
ötsene ey Notr’ün çanları diyorum artık

ve bir sıyrık,

müşfik bir gemiden çıkageliyor,
aniden.


nasıl kaçıyorum.

bilemezsiniz.

içimden.




dur.
dur.
susma yabancı.
örgü yeleğimin pembeliklerinden sökülüyor hayallerim benim,
diyecekken

yeniden işliyor,

zaman

yeniden.