....




babam öyle güzel insandı ki
vaktinden önce çekip gitmesi çok üzse de beni
böylesine sevgi dolu bir babam olduğu için
yine de çok şanslıyım dedim binlerce kez kendi kendime





şükretmenin ne demek olduğunu ondan öğrendim
her sabah avuç içlerini yüzüne sürüp dualar okurken
göğün yüzüne öyle güzel bakar
öyle güzel bâhtiyar ederdi ki yeşilden maviye uzanan bakışlarını
yüzünün en kırışık çizgisi bile yokolurdu her gülümsemesinde
gençlik iksiri mi sürdün baba ahvâline derdim içten içe
o benim gözlerimden öpmeyi çok severdi nedense
nedensizce hep hasret kalırdım ömre bedel öpüşlerine
ya saçlarım
sarım sarım sarmalanmayı beklerdi parmaklarının şefkâtiyle





ben tüm güzelliklere dokunmayı
onun yüreğinde doyasıya yaşarken öğrendim
o gösterdi baba yüreği nasıl olur, nasıl korur
hiç aç, susuz bırakmadığı gibi
sevmenin âlâsını yaşattı ahuzar ruhuma
bu yüzden o benim gurbetim diyemedim hiç bir zaman
kalp atışlarımın en korunaklı sığınağı
en büyük sevdamdı çünkü...











nagi han