Yırtarken gökdelenler son kalan bekâreti,
Seyredemez birçoğu, yoktur ki cesareti.

Ne akar bir damla kan, ne de safça gözyaşı.
Güya sarmış ülkeyi, çağdaşlığın telaşı.

Bilmem kaçıncı katta viski yudumlayanlar,
Emredince yıkılır, konduda birçok damlar.

Atıldı mı mangalda kül bırakılmaz ama.
Geçiren olmamıştır düşünceyi yaşama.

Yıkılan konduların yıkılmış insanları,
Gerçekte sızlatmalı var ise vicdanları.

Oysa sıcak evlerden bakılınca olaya,
Köylerden gelinecek ne vardı, değil mi ya?

İşte her şey halloldu, gelmeseydi insanlar.
Baktıkça viraneye, sızlamazdı vicdanlar.

Abartmaya gerek yok bu basit olayları.
Varsa eğer verilir, elbette ki payları.

Deyip de unutanlar, gezerken rahat rahat,
Ensesi kalınlarca zayıftadır kabahat.

Suçludur zaten onlar, gelmekle ki dünyaya.
Olmalı değil mi ki insanda biraz hayâ?

Hayâdan dem vurup da ahlâk dersi verenler,
Hayvanları sevip de insanı küçültenler,

Unutmayın, alçaktan düşen ölmez, sürünür.
Gökdelenden düşenler, hem ölür, hem gömülür.