illa ki bir aşk oku nasip oluveriyor
köz gibi derdi ve hoş sefası ile
çabalarken hayal kırıklığım hep kovalayıp da duruyor
gecelerde kaybolurken gözlerim
düşlerim kalbinin tam ortasından vuruluyor
suyunu kaybetmiş kuraklıkta büyüyor yalnızlığım

körkütük edilirken öz benliğim
rotası şaşmış bir gemi gibi çırpınıyorum
mesken tuttum göğsü kabaran denizleri
bulutlu havalarda sise düşerken gönül kayığım
köşe bucak yuvarlanıyorum

hayat kopuk mu kopuk
insanlık sımsıkı kapalı kapılar ardında
yürekler gurur ve kibre bulanık
öyle hasretim ki sıcak bir çift müşfik bakışa
ah bir fanila gibi ten tene sarıla bilse ya frakım
hasedinden çatlasa ya bu çöl yalnızlığım
o sahte uykusundan kaldırsan da gönlün inadını
kavuşabilsek biz bir çırağa
ve tüm duygularımız da bir çıkıverse ya aydınlığa

ama sen buhar olup da uçtun
yarınlarım da soğuk mu soğuk olacak bilirim
şimdi kim bilir hangi bahçe güzelleşiyor
güller gibi açan yanakların ile
kim bilir hangi ortamı sımsıcak ediyorsun
o beni yakan bakışlarınla

belki bir hasbıhal içindesin
kim bilir ki
belki de bir yetimi avutmak tasın
şefkat la sarılış da

belki de bir köşede sessizce ağlamak dasın
bana yaptıklarına
nede güzel ağlardın ya can sen
hep berrak bir pınar gibiydi gözyaşların
olur olmaz da durmadan akardı

hala daha en görkemli varlığım sensin
bir tek senle arşınlıyorum hüzün yollarını
aklımda
ve fikrimde de yalnız sen varsın yokluğunda
ruhumu kemiren de hep sen
içim dışımı da ah bir bilebilsen
veya beni avutan da sadece sen
aklımın hiç çıkmayan en muhkem köşesinden

koptuğunu sandın diye sen ruhum
sakın ha
d
e
m
e
nefesimi de çekme içine
senden başka hava mı var bu şehirde
oksijeni mi de kesmezsin inşallah
ben ölsem neyse de
sen yaşıyorsun ya beynimde ona yanıp da kahrolurum…


(16.11.2016) AZAP